Minutenlang, misschien wel uren, kan ik eenvoudigweg kijken naar deze natuurfoto. Ik heb 'm zelf gemaakt. En eerlijk is eerlijk, dat voelt goed. Ik vind de foto mooi, met perspectief, diepte, verte, en een interessante compositie. En die prachtige kleuren van al die bloemen. Ik hou ervan. Het was in Noorwegen, in juli. Veel sneeuw nog hoger op de bergen. In de koude wind ritste ik mijn jack goed dicht. Lager in de dalen was het vaker aangenaam. Tussen de grillige soms woeste wolkenluchten waren er mooie zachte dagen met een lichte zomerbries warme zonnestralen. Natuur in haar volle glorie! Daar niet meer te hoeven doen dan 'zijn'. Alleen maar frisse buitenlucht ademen. Adem in. Adem uit. Wát een oplader. Wat een inspiratiebron. Voor mij werkt het verstillend, vertragend, reflecterend, helend, en energie gevend. Ik leerde de liefde voor de natuur van mijn vader. Warmhartig. Eerlijk. Als ik het nodig heb, zoek ik de ruimte in de natuur, buiten, voor een korte of lange wandeling, een fietstocht, of gewoon even ergens zitten zijn. Meer is dan gewoonweg niet nodig om even tot mijzelf te komen. En jij? Hoe doe jij dit soort dingen, als ontspanning zoeken, herstellen en opladen? Hoe werkt de natuur voor jou?
